Vroeg in de ochtend loop ik naar beneden, richting de baai van San Feliu.
Even zwemmen, daarna een kopje koffie.
Ik weet inmiddels dat er rond een uur of acht elke dag een groepje oudere Spaanse dames komt.
Ze zwemmen samen.
Praten, lachen, in en buiten het water.
Het is bewolkt vandaag, maar aangenaam warm.
Drieëntwintig graden.
’s Nachts daalt de temperatuur ook al niet meer onder de twintig.
Ik zwem een stukje, rustig.
Daarna rol ik mijn handdoek uit op het zand en ga liggen.
Ogen dicht.
Plots voel ik iets.
Druppels.
Ik kijk op.
De vrouw die vlak naast me zit glimlacht.
“¡Hostia! lluvia,” zegt ze.
Ik antwoord: “Ach ja, we zijn toch al nat.”
Ze lacht zacht.
Ik kijk om me heen.
De andere dames staan nog steeds te praten.
Niemand gaat weg.
Er worden wat tassen verschoven, een parasol herplaatst.
Verder blijft alles zoals het is.
Ik ga weer liggen.
De regen is licht, zacht.
Ik voel de druppels op mijn gezicht.
En tegelijk… voel ik de zon.
Zelfs met mijn ogen dicht
voel ik de zon
door de wolken heen.
Ik grijns in mezelf.
En geniet.